مرا به هیچ بدادی خلاف شرط محبت

هنوز با همه عیبت به جان و دل بخریدم

“سعدی”

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

“حافظ”

دردا و دریغا که در این بازی خونین

‏بازیچه ى ایام دل آدمیان است

“هوشنگ ابتهاج”

همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند

امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

“شهریار”

این مدت همش اینجا بودم، نگاه کن

خیلیاشونو یادمه، دیروز دیدنم، پریروز

امروز روز‌ آخرمه، امروز اخرین تصاویرو میبینم، اخرین صداهارو میشونم، اخرین

من خیلی بهش فکر کردم

به نبودن

به اینکه دیگه هیچوقت نور نمیفته روی صورتت

هیچوقت نمیتونم بدوم

هیچوقت نمیتونم نفس بکشم

هیچوقت نمیتونم دستای مامانمو بگیرم

ولی من الانشم نیستم

چند نفرتون منو دیدین؟

چندنفرتون منو دیدین که یه جوری دارم از پله های مترو میام پایین که انگار این آخرین‌ باره که دارم میام پایین

من یه غریبه م، نه؟

انگار آدما دو دسته ن:

غریبه ها و‌ خودی ها.

من قصه غریبه هارو خوب بلدم

غریبه ها وقتی هستنم انگار نیستن هیچکس نمیبینتشون

وقتی نیستنم انگار اصلا از اول نبودن

مثلا کی‌ اینجا یادشه که چه کسایی دیگه نیستن؟

کیا ازین خط رد شدن؟ کی یادشه؟

مردم صبح به صبح میرن سرکار برمیگردن، تو مترو خریدشونو میکنم، سر جای نشستن دعوا میکنن، همدیگرو هل میدن تا روزی که عنقدر غریبه ها کم بشن که فقط خودشون باشن

ولی اون نفر آخر

اون یادش میمونه که از اول فقط خودش نبوده

شما منو میبینین؟

آدم وقتی هست که ببیننش نه؟وگرنه اصلا از کجا معلوم که باشم

سرده

سردمه

انگار بیرون برف اومده و ..

شما که از بیرون میومدین بیرون برف نمیومد؟

برف منو میبره تو‌ همون خونه ۸سالگی که بزرگ شدم

میبرتم تو اون پله هایی که هرچقدر میدوییدم بهش نمیرسیدم

میبردم جلوی همون پنجره ای که دیدم بابا رو گذاشتن توی پیکان و بردنش

توی‌ اون آبی عجیب ترسناک …

مثلا من دیگه بابا رو‌ ندیدم، پس بابا دیگه نیست!

همینقدر ساده

منم الان…

برای بار سوم وایسادم اینجا

همه تونلو‌ نگاه میکنن

منتظر یه نورن اونجا

میرم عقب

میام جلو

میرم‌ عقب

میام جلو

بعد صدای اون اقاهه میاد که

خانومی که شال زرد سرته از خط زرد فاصله بگیر

خانومی که زیر چشمات کبوده، بیا عقب

خانومی که نمیبینمت، وایسا عقب قطار داره میاد

بعد با خودم‌گفتم: خب‌ این تنها کسیه‌ که امروز منو دیده

توی تاکسی یه دست بودم که کرایه رو حساب کردم

توی بقالی یه هزاری کهنه و کثیف با یه سکه پونصدی عوض آب معدنی

توی دانشگاه یه اسم بودم که به امتحانش نرسیده

برای شما هم احتمالا یه حجمم که فضا رو‌ اشغال کرده و داره حوصلتونو سر میبره

میدونین؟ داشتم فکر میکردم که اگه یه چیزه نبودن خوب باشه

اگه فقط یه چیزه نبودن خوب باشه

اون اینه که دلت برای کسی تنگ نمیشه

یعنی مثل من که الان اینجا وایسادم ولی دلم برای اون خیلی تنگ شده، دیگه دلم تنگ نمیشه

دل نداره آدم که تنگ‌ بشه.

من اگه بمیرم شما ناراحت میشین؟

اگه نمیرم شما ناراحت میشین؟

شما اصلا ناراحت میشین؟

وقتی بفهمین من چیکار کردم

وقتی اون مسئول لباس قرمزشون بیاد جمعم کنه

وقتی فیلمم پخش میشه مثل اون فروشنده

وقتی همشو توی سایتا میخونین و میبینین زیرش دارن پراید خرید و‌ فروش میکنن ناراحت میشین یا خنده داره؟

منو میبینین؟

سلام

من دختریم که شال زرد سرشه و‌ پشت خط زرد وایستاده

تئاتر “از خط زرد فاصله بگیرید”

“رضا رشادت”

“سجاد افشاریان”

“الهه مجلسی”

هوای روی تو دارم نمی گذارندم

مگر به کوی تو این ابرها ببارندم

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت

نگاه کن که به دست که می سپارندم

مگر در این شب دیر انتظار عاشق کش

به وعده های وصال تو زنده دارندم

غمی نمی خورد ایام و جای رنجش نیست

هزار شکر که بی غم نمی گذارندم

سری به سینه فرو برده ام مگر روزی

چو گنج گم شده زین کنج غم برآرندم

چه باک اگر به دل بی غمان نبردم راه

غم شکسته دلانم که می گسارندم

من آن ستاره ی شب زنده دار امیدم

که عاشقان تو تا روز می شمارندم

چه جای خواب که هر شب محصلان فراق

خیال روی تو بر دیده می گمارندم

هنوز دست نشسته ست غم ز خون دلم

چه نقش ها که ازین دست می نگارندم

کدام مست، می از خون سایه خواهد کرد

که همچو خوشه ی انگور می فشارندم

“هوشنگ ابتهاج”