“به بهانه زادروز فروغ عزیز”  من از کجا می آیم ؟ من از کجا می آیم ؟ که اینچنین به بوی شب آغشته ام ؟ هنوز خاک مزارش تازه ست مزار آن دو دست سبز جوان را می گویم … چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار چه مهربان بودی وقتی دروغ می گفتی چه مهربان بودی وقتی که پلک های آیینه را می بستی و چلچراغ ها را از ساقه های سیمی می چیدی و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق می بردی تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب می نشست .

و من آن باغ پر از حسرت و آه که پر از تکرارم شاخه هایم پر سیب و کمی غمگینم از چه رو این همه اصرار و گناه ! تو ببین پر سیبم دانه ای چند کجا … که تواند بدهد آزارم ! ؟

او به تو خندید و تو نمیدانستی  این که او می داند  تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی  از پی ات تند دویدم  سیب را دست دخترکم من دیدم  غضبآلود من نگاهت کردم  بر دلت بغض دوید  بغض چشمت را دید  دل دستش لرزید  سیب دندان زده از دست دل افتاد […]

دخترک خندید و پسرک ماتش برد! که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده باغبان از پی او تند دوید به خیالش می خواست، حرمت باغچه و دختر کم سالش را از پسر پس گیرد ! غضب آلود به او غیظی کرد ! این وسط من بودم، سیب دندان زده ای که […]