از بس که ملول از دل دلمرده یِ خویشم هم خسته یِ بیگانه هم آزرده یِ خویشم

این گریه یِ مستانه یِ من بی سببی نیست ابر چمن تشنه و پژمرده یِ خویشم

گلبانگ ز شوق گل شاداب توان داشت من نوحه سرای گل افسرده یِ خویشم

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی تا داد غمش ره به سراپرده یِ خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل خون موج زد از بخت بد آورده یِ خویشم

ای قافله، بدرود، سفر خوش، به سلامت من همسفر مرکب پی کرده یِ خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق دل خوش نشود همچو گل از خرده یِ خویشم

گویند که « امید و چه نومید » ندانند من مرثیه گوی وطن مرده یِ خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید؟ پرورده یِ این باغ، نه پرورده یِ خویشم

“مهدی اخوان ثالث”